project SVH
nieuwbouw gesloten bebouwing te Rupelmonde, 2019
tekst : Koen Bogaert
fotografie : Liesbet Goetschalckx
Ik kan me voorstellen dat mensen die teksten van mijn hand lezen, denken dat ik jaloers ben op echte schrijvers, maar ik ben geen ‘jealous guy’. Mijn ene vriend komt het huis uit in een Porche 911 en de andere met aan elke arm een maîtresse. Het is iedereen met alle plezier gegund want afgunst is niet aan mij besteed ... of misschien toch wel die ene keer.
Als jong getrouwden hadden we het niet bijzonder breed maar we hadden elkaar en ondertussen ook onze eerste zoon. We huurden een appartement zonder tuin maar met een mooi terras. Ik leefde met het idee dat de wereld aan mijn voeten lag. Tot die ene zondagnamiddag tijdens een herfstwandeling met het gezin, toen ik plots een wrang gevoel kreeg in mijn maag. Onder een prachtige boom veegde iemand blaadjes op in zijn tuin en ik moet eerlijk bekennen dat ik stiekem jaloers was want die man stond al zoveel verder. Zijn gezin bleek reeds een echte thuis te hebben.
En nu we toch bekentenissen aan het afleggen zijn : elke ontwerper steelt met zijn ogen en is vaak onder de indruk van iemand anders’ werk. Als jonge architect ging ik de eerste bescheiden werken van architect (ondertussen Sir) David Chipperfield opzoeken en de toen al bekende industriële uitvoeringen van architect (ook ondertussen Sir) Norman Foster waarvan ik een ingesloten kantoorblok bezocht dat zijn licht voornamelijk trok vanuit de glazen centrale traphal. Wat ik toen voelde heb ik later herkend in de lyrics van de song ‘Professional jealousy’ van Van Morisson :
“...
Professional jealousy, makes no exception,
It can happen to anyone, at any time
The only requirement is, knowing what’s needed
And then delivering, what’s needed on time
...”
Voor het project SVH mochten we een echte thuis maken voor een jong gezin met 2 kinderen. In veel gevallen zoekt de opdrachtgever de bouwlocatie samen met het architectenbureau maar hier was het echtpaar reeds eigenaar van een vrijliggend stuk bouwgrond voor een gesloten bebouwing in een vrij anonieme straat. Ze hadden hun huiswerk blijkbaar toch goed gemaakt en kenden ook onze voorkeur om compact te bouwen in een stedelijke omgeving.
Een gesloten bebouwing -waarvan de grote scheidsmuren blind zijn- heeft voor de handliggende beperkingen alhoewel het ook enorme voordelen biedt zolang de circulatie in het gebouw juist zit. De intimiteit van de ruimten blijft makkelijker behouden. De vele muurvlakken waartegen meubilair kan geplaatst worden zijn eveneens een pluspunt. Langs de andere kant is het binnenbrengen van zonlicht een moeilijke oefening. De traphal van deze woning zit midden in het hoofdblok en is heel open gewerkt zodat het licht binnenvalt tot in het gelijkvloerse leefgedeelte. Deze woning is te bescheiden om er een heel boek over te schrijven maar als het toch dient te gebeuren lijkt het me best om er een professionele schrijver bij te betrekken.
Als jong getrouwden hadden we het niet bijzonder breed maar we hadden elkaar en ondertussen ook onze eerste zoon. We huurden een appartement zonder tuin maar met een mooi terras. Ik leefde met het idee dat de wereld aan mijn voeten lag. Tot die ene zondagnamiddag tijdens een herfstwandeling met het gezin, toen ik plots een wrang gevoel kreeg in mijn maag. Onder een prachtige boom veegde iemand blaadjes op in zijn tuin en ik moet eerlijk bekennen dat ik stiekem jaloers was want die man stond al zoveel verder. Zijn gezin bleek reeds een echte thuis te hebben.
En nu we toch bekentenissen aan het afleggen zijn : elke ontwerper steelt met zijn ogen en is vaak onder de indruk van iemand anders’ werk. Als jonge architect ging ik de eerste bescheiden werken van architect (ondertussen Sir) David Chipperfield opzoeken en de toen al bekende industriële uitvoeringen van architect (ook ondertussen Sir) Norman Foster waarvan ik een ingesloten kantoorblok bezocht dat zijn licht voornamelijk trok vanuit de glazen centrale traphal. Wat ik toen voelde heb ik later herkend in de lyrics van de song ‘Professional jealousy’ van Van Morisson :
“...
Professional jealousy, makes no exception,
It can happen to anyone, at any time
The only requirement is, knowing what’s needed
And then delivering, what’s needed on time
...”
Voor het project SVH mochten we een echte thuis maken voor een jong gezin met 2 kinderen. In veel gevallen zoekt de opdrachtgever de bouwlocatie samen met het architectenbureau maar hier was het echtpaar reeds eigenaar van een vrijliggend stuk bouwgrond voor een gesloten bebouwing in een vrij anonieme straat. Ze hadden hun huiswerk blijkbaar toch goed gemaakt en kenden ook onze voorkeur om compact te bouwen in een stedelijke omgeving.
Een gesloten bebouwing -waarvan de grote scheidsmuren blind zijn- heeft voor de handliggende beperkingen alhoewel het ook enorme voordelen biedt zolang de circulatie in het gebouw juist zit. De intimiteit van de ruimten blijft makkelijker behouden. De vele muurvlakken waartegen meubilair kan geplaatst worden zijn eveneens een pluspunt. Langs de andere kant is het binnenbrengen van zonlicht een moeilijke oefening. De traphal van deze woning zit midden in het hoofdblok en is heel open gewerkt zodat het licht binnenvalt tot in het gelijkvloerse leefgedeelte. Deze woning is te bescheiden om er een heel boek over te schrijven maar als het toch dient te gebeuren lijkt het me best om er een professionele schrijver bij te betrekken.
