project TenM
nieuwbouw vrijstaande woning te Temse, 2009
tekst : Koen Bogaert
fotografie : Liesbet Goetschalckx
Indien muren konden spreken zouden ze elk hun verhaal vertellen. Aangezien dit letterlijk niet lukt, tracht ik als ontwerper dit toch figuurlijk waar te maken door heel methodisch tewerk
te gaan. Zo ga ik heel zorgvuldig alle overbodige elementen van een constructie schrappen,
zodat enkel de zingevende elementen overeind blijven. Ik breng olympisch geduld op om van bij aanvang wel de volledige afwerking te bedenken, maar ze slechts te realiseren op het juiste ogenblik. De eindafwerking komt op het einde van het verhaal zoals het woord zelf zegt. Om een gebouw zonder omwegen in de juiste richting uit te werken - zonder ornament of kleur in de beginfaze - dienen alle bouwpartners op gelijkaardige wijze te denken van bij de start tot het einde. Dat kan niet als de bouwheer willekeurig gordijnen en behang gaat kiezen tijdens een wekelijks half uurtje vrij.
Vooreerst tracht ik binnenruimten te ontwerpen die reeds goed aanvoelen als ze nog ruw en leeg zijn. Het makkelijk kunnen inrichten van een kamer is te danken aan een degelijk planconcept waarbij de structuur van balken, wanden en kolommen de basis of drager vormt van de binnenruimte. In deze particuliere woning is die basis sterk aanwezig. De gesloten wand van de zithoek wil de nodige kracht uitstralen om als drager van de zithoek te functioneren. Eén enkele opening in die muur zou de hele spanning wegnemen.
Uiteindelijk pas ik alle onderdelen bij elkaar. Daartoe neem ik een doos en leg ik de verschillende materialen, texturen en kleuren (voor zowel buiten- als binnenzijde) dicht bij elkaar in een bedje. Zo is het heel gemakkelijk om te zien welke blokje wel of niet niet in de rij past. Het is ook de manier waarop we in deze woonkamer voor het tapijt, blauwe en grijze wolsoorten zochten die mooi harmoniëren met de stalen sokkel en salontafel. Alle meubelen - behalve de stoelen en de zetels - in de leefruimte kon ik zelf ontwerpen; ze zijn specifiek uitgevoerd voor deze woning. Op de sokkel staat een kleine, vrijstaande, massieve kast (PFC, piano frame cube) die op nog andere plaatsen fungeert als een kameleon, dankzij het frontpaneel dat zich aanpast aan de omgeving.
Kunstenares Miranda Van Puymbroeck geeft de belangrijkste wand een kleurrijke, monumentale expressie met een monochroom kunstwerk, bestaande uit multiplexplaten, geschilderd met houtvernis. Ook deze kleuren ondergingen de overlevingstest in de eerder vermelde doos. De extra dikke platen benadrukken de monumentaliteit, terwijl een onzichtbare verdikking van de rugwand zorgt voor een smalle tussenruimte tussen de platen en de muur. Dit zwevend effect creëert een vriendelijke spanning die tevens een contradictie inhoudt tussen de zware platen en de lichte ophanging.
If walls could speak, they would each tell their own story. Since this is literally impossible, as a designer I try to achieve this figuratively, by working in a highly methodical manner. For example, I will carefully remove all superfluous elements from a construction, so that only the meaningful elements remain intact. I draw on superhuman patience to conceive the complete finishing right from the start, but then only realise it at the right time. The final finishing comes at the end of the journey, as the term suggests. In order to elaborate a building in the right direction without making detours - without ornament or colour in the initial phases - all the building partners need to think along the same lines from start to finish. This is not possible if the client randomly chooses curtains and wallpaper during a weekly half hour off.
First of all, I try to design interior spaces that already feel right when they are still unfinished and empty. Easily furnishing a room is made possible by having a robust plan concept in which the structure of beams, walls and columns forms the basis or carrier for the interior space. In this home, that basis is strongly in evidence. The closed wall of the seating area is designed to radiate the necessary strength to function as a support for the seating area. A single opening in this wall would relieve the whole tension.
Ultimately, I fit all the parts together. To this end, I take a box and put the different materials, textures and colours (for both the interior and exterior) close together in a small bed. That way, it is very easy to see which block fits in the row, and which doesn't. It is also the way we explored possibilities for the carpet, blue and grey wool types in this living room which harmonise nicely with the steel base and coffee table. I designed all the furniture in the living space - except the chairs and seats - myself; they were specifically made for this house. On the base, there is a small, stand-alone, solid cabinet (PFC, piano frame cube) that acts in other places like a chameleon, thanks to a front panel that adapts to the surroundings.
Artist Miranda Van Puymbroeck has given the most important wall a colourful monumental expression with a monochrome artwork, consisting of plywood panels painted with a wood varnish. These colours also underwent the selection test in the previously mentioned box. The extra thick panels emphasize the monumentality, while an invisible thickening of the rear wall creates a narrow gap between the panels and the wall. This floating effect creates a friendly tension, which also forms a contradiction between the heavy panels and the light suspension.
