project WGY
nieuwbouw vrijstaande woning te Hamme, 2016
tekst : Koen Bogaert
fotografie : Liesbet Goetschalckx
De beleving van je jeugdjaren heeft ongetwijfeld veel invloed op de rest van je leven. Willen of niet, je neemt heel wat waarden mee uit de omgeving waarin je bent opgegroeid. Medestudenten blijven vaak vrienden voor altijd. Sommigen vinden het kotleven zo fijn dat ze er moeilijk afscheid van kunnen nemen en blijven hangen in hun studentenstad. Een fenomeen dat ook te zien is in het scoutsmilieu waar sommige volwassenen moeilijk hun korte broek in de kast kunnen laten liggen. Zelf heb ik daar nooit last van gehad. Ik denk dat ik op een bepaald moment een “Kumbaya my lord” te veel heb gezongen. Maar ik vond het een overgetelijke tijd en aan de scoutskampen in de Ardennen behoud ik de mooiste herinneringen.
Hoe fantastisch waren ook de eerste verre jeugdreizen naar een land waar je enkel iets kon bestellen door er naar te wijzen. Spanje was de favoriete bestemming van de famillie en we beleefden er heerlijke zomerdagen. De eerste dansfeesten langs het strand deden ons geloven dat we meespeelden in een film. Het reizen zelf was wel een beetje op de tanden bijten, met een zak aardappelen aan je voeten in een auto zonder airco. Een minpuntje was ook dat we vaak in panne vielen onderweg. Heel vaak zelfs, soms zowel op de heen- als de terugreis. Dit had wel als voordeel dat we de streken rond de Route du Soleil beter leerden kennen. We zijn onze ouders dankbaar voor het idee van die tussenstops, want we hebben dit overgenomen, met dat verschil dat we de hotelkamers nu enkele maanden op voorhand reserveren.
De gerechten waar ik als kind verzot op was, zullen mij eeuwig blijven smaken. En omdat er op elke mens een houdbaarheidsdatum staat, vond ik het opportuun om mijn lievelingsgerechten te leren bereiden in de keuken van mijn hoogbejaarde moeder op het moment dat ze het nog kon navertellen in de juiste volgorde. Doordat mijn eigen vrouw dermate goed kan koken, is het bijna niet haalbaar om als kok te scoren binnen mijn gezin. Maar de oma-gerechten worden wel redelijk onthaald. Enkel bij het gerecht “kalfstong in witte saus” is het fout gelopen. Zelf vond ik dat ik de opdracht goed had uitgevoerd, want de lepel kon blijven rechtstaan in de saus zoals ik het mij als kind kan herinneren en het smaakte mij echt zoals vroeger. Maar ik was de énige. Meer zelfs, ik heb toen moeten beloven om deze straf nooit meer te herhalen. Vic vond het een geschikt moment om te melden dat hij ernaar uitkeek om alleen te gaan wonen.
Ik wil hopen dat de adolescenten die afzwaaien in de woning WGY steeds met heimwee zullen terugdenken aan hun kinderjaren in het ruime ouderlijke huis:
- het vieruurtje aan de keukentafel terwijl je kon kijken naar de paardjes op de wei ...
- spelen met de kinderen uit de buurt in het inoxen zwembad ...
- verstoppertje spelen in de grote kelder waar je steeds kon vluchten via de andere traphal ...
- samen eten onder de grote luifel ...
- je favoriete film bekijken op groot scherm in de tv kamer ...
- staren naar de miniatuurboten van opa in de glazen kast van de zithoek ...
- slapen in je eigen kamer en dromen over later...
Hoe fantastisch waren ook de eerste verre jeugdreizen naar een land waar je enkel iets kon bestellen door er naar te wijzen. Spanje was de favoriete bestemming van de famillie en we beleefden er heerlijke zomerdagen. De eerste dansfeesten langs het strand deden ons geloven dat we meespeelden in een film. Het reizen zelf was wel een beetje op de tanden bijten, met een zak aardappelen aan je voeten in een auto zonder airco. Een minpuntje was ook dat we vaak in panne vielen onderweg. Heel vaak zelfs, soms zowel op de heen- als de terugreis. Dit had wel als voordeel dat we de streken rond de Route du Soleil beter leerden kennen. We zijn onze ouders dankbaar voor het idee van die tussenstops, want we hebben dit overgenomen, met dat verschil dat we de hotelkamers nu enkele maanden op voorhand reserveren.
De gerechten waar ik als kind verzot op was, zullen mij eeuwig blijven smaken. En omdat er op elke mens een houdbaarheidsdatum staat, vond ik het opportuun om mijn lievelingsgerechten te leren bereiden in de keuken van mijn hoogbejaarde moeder op het moment dat ze het nog kon navertellen in de juiste volgorde. Doordat mijn eigen vrouw dermate goed kan koken, is het bijna niet haalbaar om als kok te scoren binnen mijn gezin. Maar de oma-gerechten worden wel redelijk onthaald. Enkel bij het gerecht “kalfstong in witte saus” is het fout gelopen. Zelf vond ik dat ik de opdracht goed had uitgevoerd, want de lepel kon blijven rechtstaan in de saus zoals ik het mij als kind kan herinneren en het smaakte mij echt zoals vroeger. Maar ik was de énige. Meer zelfs, ik heb toen moeten beloven om deze straf nooit meer te herhalen. Vic vond het een geschikt moment om te melden dat hij ernaar uitkeek om alleen te gaan wonen.
Ik wil hopen dat de adolescenten die afzwaaien in de woning WGY steeds met heimwee zullen terugdenken aan hun kinderjaren in het ruime ouderlijke huis:
- het vieruurtje aan de keukentafel terwijl je kon kijken naar de paardjes op de wei ...
- spelen met de kinderen uit de buurt in het inoxen zwembad ...
- verstoppertje spelen in de grote kelder waar je steeds kon vluchten via de andere traphal ...
- samen eten onder de grote luifel ...
- je favoriete film bekijken op groot scherm in de tv kamer ...
- staren naar de miniatuurboten van opa in de glazen kast van de zithoek ...
- slapen in je eigen kamer en dromen over later...
